Maandag 28 augustus 2023

Hallo Mensen,

Omdat ik maandagavond geen verslag kon maken omdat er koffers gepakt moesten worden en het foto’s downloaden op het schip erg lang duurt, doe ik het vandaag, vrijdag pas. Reden waarom zoals beloofd niet op woensdag is dat ik behalve mijn rugpijn nu ook flink verkouden ben met een vastzittende hoest. Dat viel dus dinsdag niet mee om te reizen.

Wat hebben we maandag allemaal gedaan: Na het ontbijt gingen er een aantal mensen naar de excursie in Bingen “Auf den Spuren der heiligen Hildegard”. De groep ging al om 09.00 uur op pad. Piet gaat op eigen gelegenheid naar Bingen. Gelukkig kan hij, na wel lang zoeken, magneetjes vinden. Bingen was vorig jaar het kritieke punt van de lage waterstand van de Rijn. We liggen op een mooi punt want naast ons stond het Zollambt, ook bij de Duitsers niet zo geliefd. Op de tafel in de hal lagen de foto’s klaar die gemaakt waren bij binnenkomst in Köln. Zijn redelijk geworden. Schuin tegenover ons lag Rüdesheim die we op de terugreis hadden aangedaan. Een prachtig gebied van druiventeelt, op de Rüdesheimer Roseneck.

Op de route liggen er veel ruïnes, kasteeltjes en andere mooie gebouwen.

Tussen de middag, het Lido restaurant was dicht, heeft Piet alleen Schweinskopfsülze (een soort zure zult) met ui en een saus gegeten en ik neem alleen een Orientalische currysoep gegeten. Costi brengt mij ook een kippenpoot met uitjes, patatjes en een maiskolf. Die maiskolf is eigenlijk voor papagaaien maar ik wijs het eten af omdat ik dat ’s middags allemaal te veel van het goede vind. Na het eten beginnen we vast met een koffer te pakken. Alle was in de ene koffer en het nog schone spul komt vanavond in de andere.

Bingen am Rhein

Bingen am Rhein ligt in Rijnland-Pals. De stad heeft bijna 25.000 inwoners en is vooral bekend om het Klooster Rupertsberg dat rond 1150 door Hildegard von Bingen werd gebouwd en in 1152 door Hendrik I van Mainz werd ingewijd.

Een eerste woonkern bestond waarschijnlijk al in de Keltische tijd aan de samenvloeiing van de Nahe en de Rijn. De naam Bingen gaat terug op het Keltische woord voor “gat in de rivier”. Dit deel van de Rijn wordt nog steeds het Binger Loch genoemd. Later vestigden de Romeinen het gebied, bouwden een fort en een militaire weg naar Trier.

De tegenwoordige vrij rustige stad Bingen was in de Middeleeuwen een belangrijk handelscentrum. Hier kruisten twee belangrijke handelsroutes: de oude Romeinse weg die naar Trier en de Rijn leidde, waarover veel goederen werden vervoerd. Op deze manier werd Bingen een lucratief handelscentrum en kon het douanerechten heffen.

We leggen aan in St. Goarshausen.

Sankt Goarshausen

Sankt Goarshausen ligt ook in de Duitse deelstaat Rijnland-Palts en maakt deel uit van de Rhein-Lahn-Kreis, aan de oostelijke oever van de Rijn, in het gedeelte dat bekend staat als de Rijnkloof, direct aan de overkant van de rivier van Sankt Goar. Het is gelegen in het Natuurpark Nassau en de Rijnkloof die op de werelderfgoedlijst van de UNESCO staat, en maakte historisch gezien deel uit van het hertogdom Nassau. Het ligt ongeveer 30 km ten zuiden van Koblenz en is vooral beroemd om de Lorelei-rots dichtbij.  Op 31 december 2002 had de stad 1585 inwoners. Met de dorpen Ehrental, Wellmich en Heide is het aantal inwoners ruim 2000.

Sankt Goarshausen is de zetel van de Collectieve Gemeente Loreley. De economie van de stad is gebaseerd op het maken van wijn en toerisme. Sankt Goarshausen telt ongeveer 1300 inwoners.

In 1885 had St. Goarshausen bijna 1456 inwoners. Traditioneel is meer dan 60% van de bevolking protestant, terwijl ongeveer 30% katholiek is, Sankt Goarshausen ligt echter dicht bij gebieden met een katholieke meerderheid waar de omgekeerde situatie bestaat. Door het opgeven van religieuze overtuigingen zijn tegenwoordig minder mensen lid van de kerken, of ze nu protestant of katholiek zijn. Sankt Goarshausen had een kleine maar gevestigde Joodse gemeenschap van de 17e eeuw tot de jaren 1930 met een piek van 2,4% in 1895. Vanaf 1860, het district St. Goarshausen, dat St. Goarshausen zelf en de omliggende dorpen omvatte. Had een bevolking van 8557 protestanten, 3840 Katholieken, 110 joden en 6 doopsgezinden.

De belangrijkste economische gebieden zijn het toerisme en de wijnbereiding. Vroeger was de stad een belangrijke plaats langs de Rijn om te vissen en als inschepingsgebied. Tegenwoordig verliest de voorheen zeer drukke stad haar belang en leunt ze meer en meer op het toerisme. Vooral problematisch voor St. Goarshausen is op korte afstand tot de grotere stad Nastätten die St. Goarshausen als regionaal centrum heeft vervangen. De beroemdste en meest populaire attractie in de stad is de Lorelei-rots.

Tegen drie uur gaan we naar buiten omdat er dan een bus klaar staat die ons naar De Lorelei brengt. Het is maar een heel kort ritje maar op zo’n manier kunnen ook de mensen erheen die slecht ter been zijn. Er zijn een aantal mensen die met een rollator lopen. Het is mooi dat er ook aan deze mensen is gedacht. We gaan het terrein op, onze vrouwelijke gids wijst ons waar de VVV is, en de Bistro waar je iets kan drinken en naar de WC kunt gaan. We lopen langs een muur waarvan je denkt dat die recht staat en dat de weg heel schuin loopt. Maar het tegendeel is waar, de weg loopt gewoon recht en de muur is schuin gebouwd. Prachtig om te zien.

We lopen door en zien dan een uitzicht op de Rijn, schitterend. Boven is ook een beeld te zien van de Lorelei. Weer beneden gaan we bij de VVV kijken wat die allemaal hebben. Nou, magneetjes te over. Bij de ingang zijn twee beelden te zien, aangeboden door Japanners.

De Loreley

De Loreley is een132 meter hoge rots langs de rechteroever van de Rijn bij de Duitse stad Goarshausen (tussen Koblenz en Wiesbaden) in de deelstaat Rijnland- Pallts, op de Rijnoever kilometer 555. Op dit punt maakt de rivier een scherpe bocht, waardoor er een stevige stroming ontstaat. De vele schepen die hierdoor zijn vergaan, vormen het voer voor legendes en verhalen. De beklimming van de Loreley is een toeristische activiteit. Op de rots ligt een uitkijkpunt en aan de voet staat een standbeeld van de nimf. De Loreley maakt onderdeel uit van het UNESCO-Werelderfgoed.

In de geschiedenis zijn veel schepen verongelukt. De Rijn is hier op zijn smalst, slechts 113 meter, maar met 25 meter ook op zijn diepst.

Bovendien staat er een gevaarlijke stroming. Hoewel de gevaarlijkste stukken van de Loreley al in der jaren dertig zijn verwijderd, wordt de scheepvaart ook heden ten dage nog voor de passage gewaarschuwd. Nog in januari 2011 zorgde een ongeluk met een schip met 2400 ton zwavelzuur voor grote problemen.

Volgens de legende zouden er ooit nimfen rond de Rijn gewoond hebben. Toen de mensen de oevers begonnen te bevolken werden ze echter verjaagd. Slechts één nimf bleef achter. Zij kon geen afscheid nemen van de Rijn en vestigde zich op de hoge rots, vanwaar zij zicht had over de hele rivier.

Met haar prachtige, treurige zang, haar schoonheid en haar lange, gouden haren wist zij de schippers te betoveren, die de aandacht voor hun schepen verloren en door de sterke stroom op de rotsen liepen. Vele verloren hierbij het leven.

Op een zekere dag wilde een jonge ridder, de zoon van graaf Palitinus, het meisje eens van dichtbij bewonderen. Hij besloot met zijn schildknaap een tocht naar de rots te ondernemen, maar net als zovelen voor hem raakte hij betoverd door haar gezang. Hij kwam om toen ook zijn bootje de rotsen raakte. De schildknaap wist zich echter te redden en bracht het droeve nieuws aan de graaf. Vol van woede en verdriet gaf die aan zijn mannen de opdracht de nimf van de rots te gooien, zodat zij net als al haar slachtoffers zou verdrinken. Toen de nimf de mannen van de graaf zag naderen, wierp ze haar halsketting in het water en zong nog een laatste lied. Daarop kwamen uit de Rijn grote golven op die haar meevoerden, waarna de nimf voor altijd verdween.

Om 18.30 uur hebben we de afscheidscocktail in de lounge. Omdat het Gala eten er vlak na begint hebben we ons al netjes aangekleed. We zijn gewend dat dat een beetjes netjes moet zijn, heren in pantalon, overhemd, stropdas en colbertje. Op het dagprogramma stond dat het Leichte Eleganz moest zijn. De heren die dat aan hadden kon je op twee handen tellen. Stelletjes pummels. Ik had een zelfgemaakt blauw rokje aan met een, ook zelfgemaakt, blouse.

Alle crewleden werden voorgesteld, de kamermeisjes/jongens, obers/kelners, administratie, matrozen, nu natuurlijk in uniform. (Het keukenpersoneel wordt bij het diner voorgesteld).

Daarna konden we naar beneden voor het galaeten. Jammer was het dat de obers/kelners niet in gala waren zoals wij gewend zijn van de andere schepen. Ook de gedekte tafel waren gewoon zoals elke dag. Jammer, want dat is zo feestelijk.

Piet eet: Tomaten-Mozzarella Terrine met prociutto en crostini (driekantje geroosterd brood), Als intermezzo krijgen we allemaal Limandesfilet, dat is een bolletjes witte wijn rijst met vis er bovenop met sesamkruimmels en wat curry prut.

Daarna als hoofdgerecht runderfilet met een gegrilde garnaal, groente, en dat is altijd deze reis broccoli, bloemkool en een streep wortel, een aardappelgratin en een lekker saus. Als toetjes was er, gelukkig het ijsgala. Gelukkig hebben ze dat gedaan.

Ik eet, Waldpilzcremesoep met verse kruiden en schuim. Het intermezzo heb ik doorgeschoven naar Piet. Als hoofdgerecht heb ik ook de runderfilet maar dan zonder de gegrilde garnaal. En dan het ijsgala. Kijk maar eens op de video hoe leuk dat is. Na het voorstellen van de keukenbrigade krijgen we een plak ijs (dezelfde soorten ijs als de hele week) met een heerlijke warme saus met aardbeien, zwarte bessen en frambozen. Omdat Piet een streepje voor heeft bij Costi krijgt hij natuurlijk een extra portie, zie foto.

We komen langs Koblenz, het Drei-Eck, en denken even aan Walter en Ina. Ach wat hebben we een plezier met hen gehad in 2018/2019 en met Ina en Monika in 2021 en 2022.

Koblenz

Koblenz is een stad gelegen aan de monding van de Moezel in de Rijn en behorend tot Rijnland-Palts. De stad telt ruim 113.000 inwoners. Walter en Ina woonden in Koblenz.

Hiermee is Koblenz de vierde stad van deze deelstaat, waarvan het tussen 1947 en 1950 de hoofdstad was. De naam van de stad verwijst naar haar ligging: ze gaat terug op het Latijnse Confluentes, dat samenvloeiing betekent. De stad ligt voor het grootste deel op de linker Rijnoever, ter hoogte van Rijnkilometer 592.

Op het punt waar Rijn en Moezel samenkomen bevindt zich het Deutsches Eck met een groot monument dat ter ere van keizer Wilhelm I werd opgericht en waar sinds 1993 een replica van zijn in 1945 verwoeste ruiterstandbeeld staat. De naam van deze plek gaat terug op de Duitse Orde, die in deze buurt sinds de 13de eeuw bezittingen had.

In het, nog, intacte, Deutschherrenhaus van deze ridderorde, het oorspronkelijke Deutsches Eck, bevindt zich sinds 1992 een museum voor hedendaagse Franse kunst met Ludwig Museum im Deutschherrenhaus.

De Duitse Orde was een geestelijke ridderorde die ontstond in de nadagen van de Derde Kruistocht. In navolging van de Engelse benaming, die op de Latijnse is gebaseerd, wordt de Duitse Orde ook wel Teutoonse Orde en haar ridderschap Teutoonse ridders genoemd.

In het, nog intacte, Deutschherrenhaus van deze ridderorde, het oorspronkelijke Deutsches Eck, bevindt zich sinds1992 een museum voor hedendaagse Franse kunst, het Ludwig Museum im Deutschherrenhaus.

Op de rechteroever van de Rijn (daar woonden Walter en Ina) ligt op de gelijknamige heuvel het 19 eeuws fort Ehrenbreitstein, ooit na Gibraltar de grootste rotsvesting van Europa. Je komt daar met een gondel die over de Rijn loopt. De kabelbaan is in 2010 gebouwd vanwege de Bundesgartenschau die daar destijds werd gehouden. Deze Bundesgartenschau is de Duitse variant van de Floriade (zou die ook met zo’n verlies gehouden zijn?). Deze plantententoonstelling werd in 2011 gehouden en is uiteraard al lang voorbij maar de kabelbaan van Koblenz is gebleven. Toen Piet en ik in oktober 2019 bij Ina waren zijn we met die kabelbaan naar beneden en later natuurlijk weer omhoog gegaan. Wat een schitterend uitzicht heb je dan. Er wordt een afstand van 890 meter afgelegd waarvan 237 meter over de Rijn. Er is geen kabelbaan ter wereld die meer passagiers per uur kan vervoeren namelijk 7600 verdeeld over de 18 cabines. Speciale vermelding verdient cabine 17, die een glazen bodem heeft. Vanuit de gordel heb je een prachtig uitzicht over Koblenz, de Rijn en vesting Ehrenbreitstein. Op de rechteroever van de Rijn ligt het fort Ehrenbreitstein, ooit na Gibraltar de grootste rotsvesting van Europa. Aan de voet van de vesting bevindt zich het Mutter-Beethoven-Haus, het huis waarin de moeder van de componist Ludwig van Beethoven werd geboren. Het is nu een museum, gewijd aan de componist, zijn jeugdvrienden uit Koblenz en aan het plaatselijke hofleven.

Van de vele bruggen in Koblenz dateert de oudste, de Balduinbrug over de Moezel, uit de 14de eeuw. Van een brug over de Rijn die de Romeinen hier in de 1ste eeuw voor Christus hadden gebouwd, zijn resten teruggevonden.

De vroegere president van Frankrijk, 1974-1981, Valéry Giscard d’Éstaing, 1926-2020, is geboren in Koblenz.

Daarna gaan we naar onze kabine en gaan de koffers pakken. We moeten een beetje op tijd naar bed want de wekker al om 07.30 uur want we moeten voor 09.00 uur de kabine uit want de hele kabine moeten schoon gemaakt worden omdat er vanmiddag weer een boot vol nieuwe passagiers aan boord komen en de koffers moeten voor 08.00 uur in de gang staan zodat de crew zo naar buiten kunnen brengen.

We liggen vanaf 21.00 – 04.00 uur stil in Andernach. Een aantal mensen gaan na 21.00 uur nog even een wandelingetje maken voordat ze gaan slapen.

Andernach

Ligt ook in de deelstaat Rijnland-Palts in de Landkreis Mayen-Koblenz. De stad heeft ruim 30.000 inwoners. De stad ligt, natuurlijk, aan de Rijn (Middelrijn) waar deze samenkomt met de Eifel.

In 1988 vierde de stad haar 2000-jarige bestaan. Daarmee behoort ze tot de oudste steden van Duitsland. Waarschijnlijk is Andernach ontstaan uit een Keltische vestiging.

Kijk bij de plaats Schweich voor info over de Kelten.

De Romeinen hebben op die plaats later het Castellum Antunnacum gesticht.

Antunnacum is het huidige Andernach, was een Romeinse plaats met legerkamp (castellum) in de provincie Neder-Germanië.

In 613 werd in Andernach een verdrag gesloten waarin de autonomie van Austrasië en de leidende rol van de Austrasische adel werden vastgelegd.

Austrasië was het noordoostelijk deel Merovingische koninkrijk en besloeg het oosten van het huidige Frankrijk, het westen van Duitsland, België ten oosten van de Schelde en delen van Nederland. De hoofdstad van het rijk was Mets hoewel sommige koningen ook vanuit Reims regeerden. Na de dood van de Frankische koning Clovis is 511werd zijn koninkrijk verdeeld onder zijn vier zonen. Theuderic I kreeg het oostelijk deel. Austrasië leefde constant in spanning met zijn buur Neustrië. In 613 werden de twee rijken overgenomen door Chlotharius II, met hulp van de Austrasische hofmeier (diegene die de hofhouding beheerde) Pepijn van Landen en de Frankische edelman Arnulf van Metz, en hij vestigde zijn hoofdstad in Parijs. De twee rijken vielen echter snel weer uiteen. Pas toen hofmeier Pepijn van Herstal in 687 Neustrië overwon in de Slag bij Tertry, werden de twee rijken definitief verenigd. Toen Pepijns kleinzoon, Pepijn de Korte, in 751 koning der Franken werd en Bourgondië ook overwon, begonnen de namen en binnengrenzen te vervagen, en werd alleen nog maar gesproken over het Frankische Rijk.

In de vroege middeleeuwen was Andernach een vrije rijksstad, die later aan de keurvorst van Keulen kwam. Kerkelijk gezien bleef de stad ressorteren onder de bisschop en keurvorst van Trier. Onder Napoleon was de stad van 1794-1815 een deel van Frankrijk. Bij het Congres van Wenen werd Andernach toegewezen aan Pruisen en werd ingedeeld bij de provincie Rijn. In 1955 heeft Konrad Adenauer de eerste Bundeswehrcompagnie van het jonge Duitsland na de Tweede Wereldoorlog opgericht in Andernach.

Ik slaap niet goed, ik ben benauwd moet veel hoesten en daarom doet mijn rug ook weer erg zeer. We ontbijten nog lekker en Piet gaat met onze serveerster nog even op de foto. We beloven haar dat we 28 september op bezoek komen bij de MS Anesha en de MS Antonia die samen in Amsterdam zijn. We wachten in de lounge tot 09.30 uur en gaan dan naar buiten. Daar staan onze koffers al te wachten. De meeste mensen zijn al met bussen weggebracht naar de parkeergarage. Wij lopen dus die kant ook op.

Halve wegen komen een ober tegen die vraagt waar wij heen moeten want de bus is al weg. Wij moeten de taxi hebben, oh, zegt hij dat is de andere kant op. Moesten we datzelfde stuk weer terug, zeker zo’n 300 meter. Aangekomen op de goede plek belt Piet een taxi en die komt binnen 10 minuten. Die brengt ons naar de Hoofdstation. We hebben bijna nog een1,5 uur en besluiten in onze kroeg te gaan zitten. Piet neemt een kop (zo groot, bijna een soepkop) koffie en we zitten te wachten. Zoeken op tijd ons perron op en wachten. Natuurlijk heeft de trein vertraging, gelukkig niet lang 10 minuten. Dan komt de trein, we moeten in Munster overstappen maar die trein heeft ook vertraging en gaat ineens vertrekken op een ander perron. Dus lift zoeken en naar het andere perron. Het is druk, als de trein komt besluiten we in de fietscoupe te zitten. Je kunt daar je fiets neerzetten en langs de kant zijn klapstoeltjes.

Het is een stoptrein, dus in alle gehuchten stopt die trein met veel scholieren, werkmensen, met vouwfietsen of vouwstepjes en dagjesmensen met fietsen. Om ongeveer 16.00 uur zijn we in Leer.

Als jullie nu denken dat alles goed is gegaan dit jaar dan hebben jullie het mis. Als Piet de auto van de parkeerplaats wil halen wil de betaalautomaat het kaartje niet “eten”. Een paar maal proberen maar nee hoor, doe het zelf maar, zegt de automaat. Piet gaat naar de balie van het station. De man vertelt Piet dat het kantoor van de security om de hoek is. Piet erheen, de vrouw die daar zit is een echte muts want ze snap er niets van. Zij denkt dat je, als je de auto daar parkeert dat je dan gelijk betalen moet. Nee, natuurlijk niet zegt Piet je weet toch niet tot hoelang je blijft staan. Volgens haar was het parkeerkaartje een oud kaartje. Dat is niet het geval want er staat op dat kaartje 20 augustus 2023 07.55 Uhr. Piet loopt terug maar ook toen had de parkeerautomaat nog steeds geen honger. Piet weer terug naar het kantoor en nu wilde muts wel even meelopen. Bij haar wilde het natuurlijk ook niet. Maar zij vond een knop die verbinding maakte met een man. Ik heb gezien dat er iemand probeerde uit te checken. Rijd maar naar de slagboom dan doe ik de slagboom omhoog. Dat heeft Piet gedaan en heeft gelijk een dot gas gegeven want weg is weg, zonder betalen. Lekker puh!

We doen in Leer nog wat boodschappen en tanken natuurlijk en rijden we naar huis.

Ik begin me behoorlijk beroerd te voelen. We spreken met Miranda/Amanda af dat we om 19.30 uur Buddy gaan halen omdat ze nog met de honden gaan lopen zodat wij dat niet hoeven te doen. Lief van ze. We halen Buddy op, en hij is blij ons weer te zien en wij natuurlijk ook. We praten nog wat vertellen wat over de reis maar gaan dan naar huis want ik wil maar een ding…………naar bed. We spreken af dat we woensdagavond weer langs komen om de dingetjes die we gekocht hebben aan hun te geven want nu zitten ze natuurlijk nog in de koffers.

Ik ga naar bed en Piet ruimt nog wat dingetjes op. Buddy ploft op de bank en valt direct in slaap. Hij is behoorlijk moe van al die dagen spelen met andere honden. Nu nog, het is vrijdag, is hij nog niet uitgerust. Maar dat komt wel weer.

Komend weekeinde is het mooi weer en dan wordt er flink gewassen en als het weer inderdaad meespeelt dat is alles dinsdag/woensdag allemaal droog en gestreken en opgeruimd.

Herman, Fokje, Miranda en Amanda weer bedankt voor het opvangen en verzorgen van Buddy.

Het is een mooie reis geworden maar het is niet de reis geworden die we verwacht hadden. Er waren te veel verschillen met andere schepen die we gehad hebben, het eten was niet zo gevarieerd als anders en af en toe hadden de koks een offday. Jammer, maar het is niet anders.

Het laatste nieuws is, vers van de pers, dat onze kleindochter Jennifer zondagmiddag met het vliegtuig naar Nederland komt. Ze is door haar moeder uit huis gezet, slaapt de laatste dagen op het strand, zelfs op haar verjaardag 29 augustus heeft ze buiten moeten slapen, en is het leven moe. Piet gaat haar met de trein ophalen van Schiphol, aankomst 13.15 uur en dan met de trein naar Groningen. Omdat ze alleen een Spaanse ID kaart heeft en een verlopen Nederlandse ID kaart moet ze hier in Nederland een paspoort aanvragen. Dat kan in Winschoten omdat Winschoten een grensgemeente is. We hebben voor 27 september een afspraak kunnen maken waar zij met een heleboel papieren, gelukkig heeft zij die, na drie dagen een Nederlands paspoort kan krijgen. Begin oktober kan zij dan naar Dennis op Curacao verder reizen waar zij het hopelijk beter krijgt als bij haar moeder die schijt heeft aan haar.

Jammer van dat meiske die de laatste 7 jaren heel veel heeft moeten doorstaan. We zullen haar zo veel mogelijk proberen te helpen, ze is tenslotte onze oudste kleindochter.

Nou luitjes, dit was het weer voor dit jaar. Bedankt voor het lezen en het reageren.

Tot de volgende keer al weet ik niet wanneer dat zal zijn. Af en toe heb ik filmpjes gemaakt maar die kunnen niet in de reisblog. Die komen dus in een aparte aflevering.

Veel liefs voor jullie allemaal,

Piet en Helga